Zelfs de moestuin op project Ten Dale ziet er weer piekfijn uit. Met dank aan buurman T. Dat wèl!

Ruim negen jaar geleden verhuisden we van de stad S. naar het dorpje S. Een vreemde actie, in vele ogen, niet in de laatste plaats in die van onszelf, want we zouden nog niet dood gevonden hebben willen worden, in het dorpje S. Zo spraken we regelmatig tegen elkaar. Misschien zouden we naar dorpje E., K. of desnoods O., maar nooit naar S. Logisch dat we dáár dus toch ‘tijdelijk’ gingen wonen.

De verhuizing van S. naar S. verliep in eerste instantie best goed. Vond ik zelf. Tot ‘de’ dag dat we ‘over’ gingen aanbrak en de enorme ploeg vrienden die we hadden opgetrommeld ervoer dat ‘verwachte voorbereiding’ niet altijd garantie biedt op een soepele ervaring. Om half één ‘s nachts was zelfs mijn elastieken positiviteit uitgerekt en verzuchtte een gewoonlijk wel héél rommelige en relaxte vriend, ‘dat hij dus nóóit zó zou verhuizen’.

Je zou denken dat het tijdelijke wonen in S. om die reden uitgroeide tot ‘bijna tien jaar’. Niks is minder waar. S. bleek simpelweg een stek waar we met overvolle teugen hebben genoten. Van ons kabouterhuisje, van ons tuinreservaat (prachtig eufemisme voor rommelig groen waarin vele beestjes hun heil vonden)…van de omringende natuur en de fijne mensen in overvloed. Mensen die ons allemaal nog opzochten, de afgelopen dagen, en die samen met ons herinneringen ophaalden, ons succes en geluk wensten. Alsof we dat laatste nog niet hadden.

Dit voorjaar begonnen we aan het avontuur richting A. Iets wat we óók nooit zouden doen: het kopen van een huis. Maar ach, als je jezelf al geen inkeer gunt… en dit keer zou in ieder geval de verhuizing zèlf een stuk beter verlopen. En dat lukte. Of misschien was mijn positiviteits-elastiek intussen weer al dikker geworden. Het bleef heel tijdens de vondst van die hardhouten deur die ècht naar de stort moest, maar de bus was al terug naar de verhuurder. Het bleef heel tijdens de ontdekking van een complete vloer die er nog uit moest. Het bleef zelfs heel (maar toegegeven, het lubberde) na vijfendertig zwaarbeladen ritjes in de schemer door het mistige Drenthe.

Vandaag ging de laatste poetsdoek over de laatste tegel in S. De laatste schoffel door het laatste stukje grond. Het laatste lampje van het plafond, de laatste vuilniszak in de container. We liepen nog één rondje door het huis, en nóg één eromheen. We leverden de sleutels in, in de stad S. en zwalkten ook dáár nog even door de winkelstraten. Ook dáár lagen elf jaar van ons roerige bestaan. Op de valreep probeerden we nog even dat vreemde, nieuwe parkeerterrein, en ik zwaaide zelfs nog even naar de school zonder C.

Toen was het klaar. En zo was het goed.

En daar gaan de sleutels…het einde van onze Overijsselse tijd…

(Al wil ik vanavond dan nog even niet denken aan alle onuitgepakte zaken in de garage…wachtend op een plekje in ons nieuwe huis…)